"Μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο (πανεπιστήμιο) του κόσμου"

(Ακολουθεί κείμενο βαρετό και μεγάλο)

ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 Ήταν Μάρτης του 2013 και μέσα στην απόλυτη καταστροφή, κάποιοι έκαναν όνειρα. Ζούσαμε την επικαιρότητα της διάλυσης του ΤΕΙ στην Κεφαλονιά.

Έγιναν επαφές με δασκάλους, σπουδαστές, ενεργούς πολίτες κι έγιναν συμφωνίες . Η συνέχεια ήταν μια τρύπα στο νερό. Και δεν σκοπεύουμε να κάνουμε αναλύσεις για το τι έφταιξε. Πάμε, απλώς, από ήττα σε ήττα και κανείς δεν ανοίγει το θέμα του "γιατί;"

Εκείνες τις μέρες κυκλοφόρησε από κάποιες κυρίες μέσης ηλικίας μια προκλητική προκήρυξη με τίτλο "μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου". Η προκήρυξη στη σύνθεση της περιελάμβανε και γυμνά στήθη, ευγενική προσφορά κοριτσιών του τόπου. Η ιδέα που άκουσαν τις απέσπασε για λίγο από την ακρόαση της Πάολας, του Παντελίδη και της Φουρέϊρα, την παρακολούθηση του MAD, τα χαζοlike του facebook και την απόλαυση μιας φραπεδιάς στην καφετέρια. Ναι, οι πτωχές τω πνεύματι τόσο πολύ πίστεψαν σε κάτι! (Το θαυμαστικό το βάλαμε για σας κι όχι για μας). Eμείς ποτέ δεν δημοσιεύσαμε αυτή την προκήρυξη, παρ' όλο που θα είχε γκραν σουξέ και θα παιζόταν και στις ιστοσελίδες τσόντας και life style.  Φοβηθήκαμε ότι παρ΄όλο που δεν είχε πρόσωπα, παρά μόνο βυζιά, κάποιος θα βρισκόταν να μιλήσει για ντροπής πράγματα ή για προσβολή της δημόσιας αιδούς. Θα κοίταζε το δάχτυλο κι όχι εκεί που έδειχνε. Όποιος πήρε στα χέρια του την προκήρυξη είδε(μάλλον, μόνο τα ωραία στήθη, αν κρίνει κανείς από το αποτέλεσμα).

Ζητήθηκε και από την ομάδα "ΔΙΑ-ΛΟΓΟΣ-ΔΡΑΣΗ"  ένα κείμενο με τη φιλοσοφία ενός δημοκρατικού πανεπιστήμιου. Το κείμενο δημοσιεύτηκε μόνο στην ιστοσελίδα της ομάδας, αλλά η ιστοσελίδα αυτή δεν υπάρχει σήμερα. Μόνο, για την ιστορία, σήμερα παραθέτουμε το 10σέλιδο κείμενο. ¨Ενα παραλήρημα ιδεών.

Στο κενό με τις τελίτσες της φράσης  "Μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο .......... του κόσμου" , ο καθένας μπορεί να βάλει ότι θέλει. Την καλύτερη πατρίδα, πόλη, χωριό, ποδοσφαιρική ομάδα, πολιτική, σχολείο, μαγαζί, αυτοκίνητο, υπολογιστή, οικονομικό σχέδιο, προϊόν, εφεύρεση, επανάσταση... κ.ο.κ. Κάτι τις, τέλος πάντων, που να περιέχει έρωτα και τρέλα. Αρκεί να πει "μπορώ και θέλω το καλύτερο".

Οι λόγοι  που, εκτός από τους τρελούς, κανείς δεν λέει "μπορούμε να κάνουμε το καλύτερο.... του κόσμου" στο κάθε τι με το οποίο καταπιάνεται είναι .... (Ο καθένας ας βάλει τους δικούς του λόγους).

Εμείς θα πούμε μόνο:

Χαιρετίζουμε τους τρελούς

τους απροσάρμοστους

τους ταραχοποιούς...

Το παρόν και το μέλλον ανήκει σε αυτούς που μπορούν να πουν: ΝΑΙ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

(Το ερώτημα είναι αν θέλουμε και όχι αν μπορούμε).

(είχε ζητηθεί από τον Δον ΨΥΧΩΤΗ να γίνει ο πρώτος "καθηγητής" του Δημοκρατικού Πανεπιστήμιου. Ο λόγος που του προτάθηκε αυτό  φαίνεται στις εικόνες που φωτίζουν τούτο το κείμενο.... η αμοιβή του είχε κανονιστεί να είναι .... κάτι που δεν μετριέται με χρήμα)

Μια έκθεση ιδεών

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 

Πανεπιστήμιο

Εν αρχή ήν οι λέξεις,  ο Λόγος. (Και δεν γνωρίζω πόσο επιστημονικό είναι αυτό). Ας ξεκινήσουμε από το «αρχή επιστήμης η των ονομάτων επίσκεψις» του Αντισθένους . Από το «Επί + ίσταμαι» της «Επιστήμης» επιλέγω να ξεκινήσω, ιστάμενος πάνω  στις λέξεις και τη σημασία τους. Οι λέξεις αποδίδουν το Είναι, το Ον, το Υπάρχον. Στην πρωταρχική σημασία της λέξης βρίσκεται το πρώτο νόημα της και αυτό αλλάζει μέσα στο χρόνο με τη χρήση. Τότε, εμφανίζονται τα πολλά νοήματα και οι έννοιες που αποφασίζει κάποιος να δώσει στις λέξεις, καταλήγοντας, ακόμα και στην κακοποίηση τους. Οι λέξεις και ότι προκύπτει από αυτές είναι μία απόφαση, μία επιλογή, εξελισσόμενη μέσα στο χρόνο, μέσα στην ιστορία. Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία.

«Πανεπιστήμιο» είναι λέξη που εμπεριέχει την έννοια του όλου. Παν + Επιστήμη. Πρόκειται για λέξη που κατασκεύασε ο Αδαμάντιος Κοραής και είναι μεταφραστικό δάνειο από τη λατινική λέξη universitas. (Koυμανούδης Στέφανος, «Συναγωγή νέων λέξεων υπό των λογίων πλασθεισών») . universitas litterarum =το σύνολο των επιστημών. Η λ. universitas απαντά από τον Κικέρωνα και εξής : universitas generis humani (σύμπαν το ανθρώπινο γένος, το σώμα του ανθρώπινου γένους, όλοι μαζί ανεξαίρετα οι άνθρωποι). Στη νομική γλώσσα αντιστοιχεί σε ό,τι θα αποκαλούσαμε σωματείο.

Ο Κοραής δεν κάνει πιστή μετάφραση και μεταφορά στα ελληνικά της λατινικής λέξης universitas. Κρατά από τη λέξη τη σημασία του Όλου, του Σύνολου, του Κόσμου, του Παγκόσμιου ("the whole, total; the universe, the world".), και το κάνει Παν-επιστήμη, επηρεασμένος, πιθανά, από τη λέξη διδακτήριο του Ιπποκράτη και αργότερα Πανδιδακτήριο.   

Η ελληνική λέξη Κόσμος είναι, επίσης, το Όλον, αλλά και η Ομορφιά, το κόσμημα.

Επιστήμη

Ορισμός-ορισμοί: Επιστήμη < επίσταμαι (γνωρίζω καλά) < ἐπι- + ίσταμαι. Στέκομαι πάνω σε κάτι στέρεα. Και το «στέρεο» είναι σύνολο ειδικών και σε ιδιαίτερο βάθος γνώσεων για συγκεκριμένο αντικείμενο έρευνας καθώς και το οργανωμένο και συστηματοποιημένο σώμα της γνώσης που αποκτάται με τη μελέτη και πρόοδο κάθε ειδικού τομέα, με βάση την τεκμηρίωση και την απόδειξη.

Ο όρος επιστήμη με την ευρεία έννοια αρχικά δήλωνε το οργανωμένο σώμα της εξακριβωμένης και τεκμηριωμένης γνώσης.Ο πρώτος αυτός ορισμός διατυπώνεται στο έργο Θεαίτητος του Πλάτωνα όπου ένας από τους συνομιλητές αναφέρει ότι «έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου», δηλαδή η επιστήμη αποτελεί βεβαιωμένη με λογικά επιχειρήματα γνώση. Πολλές από τις ανθρώπινες προκαταλήψεις γύρω από τον τρόπο που λειτουργεί το σύμπαν έχουν αμφισβητηθεί κατά καιρούς από τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις.

Στη σύγχρονη εποχή, ο όρος είναι πιο περιορισμένος και δηλώνει το σύστημα απόκτησης γνώσης με βάση την επιστημονική μεθοδολογία που βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, καθώς και στην οργάνωση και ταξινόμηση της αποκτώμενης με αυτόν τον τρόπο γνώσης. Διακρίνουμε συνεπώς διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς που εντάσσονται συνήθως σε τέσσερις μεγάλες ομάδες, τις θετικές επιστήμες, τις εφαρμοσμένες επιστήμες, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις κοινωνικές επιστήμες.

·         Θετικές και φυσικές επιστήμες: ασχολούνται με τη μελέτη των φυσικών φαινομένων και των τυπικών συστημάτων με βάση την παρατήρηση, το πείραμα και τη λογική.

·   Κοινωνικές επιστήμες: ασχολούνται με τη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της ανθρώπινης κοινωνίας, στη βάση της παρατήρησης και της λογικής.

·     Ανθρωπιστικές επιστήμες: ασχολούνται με τη διερεύνηση της ανθρώπινης κατάστασης μέσω της λογικής και της τέχνης.

·         Εφαρμοσμένες επιστήμες: ασχολούνται με την πρακτική επίλυση προβλημάτων μέσω συστηματικών μεθοδολογιών και την επιστημονική θεμελίωση των μεθόδων αυτών (συνήθως αποτελούν εφαρμογή κάποιων θετικών επιστημών, αλλά μπορεί να έχουν και επιρροές από τις κοινωνικές επιστήμες).

·         Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί πως η ταξινόμηση αυτή είναι μόνο συμβατική, ενώ δεν είναι σπάνιο ένα επιστημονικό πεδίο να συνθέτει στοιχεία από διαφορετικούς κλάδους. Όταν αυτό το γεγονός ορίζει τον χαρακτήρα του πεδίου, μιλάμε για διεπιστημονικό πεδίο, διακλαδική επιστήμη ή διεπιστήμη (π.χ. βιβλιοθηκονομία, επιστήμη συστημάτων γνωσιακή επιστήμη κλπ).

·         Η επιστημονική διαδικασία είναι η συστηματική έρευνα της νέας γνώσης σε ένα σύστημα. Αυτή η συστηματική έρευνα είναι γενικώς η επιστημονική μέθοδος και το σύστημα γενικώς είναι η φύση. 

 

Οι ορισμοί είναι αποτέλεσμα μιας απόφασης. Π.χ. οι ταξινόμηση της Παν-επιστήμης σε επιμέρους επιστημονικούς κλάδους είναι μία απόφαση, κυρίαρχη ή εντολοδόχος. Πήγασε, δηλαδή, από την πραγματικότητα ή υπαγορεύθηκε από τις επιθυμίες, τα συμφέροντα και τις ανάγκες κάποιου(ων).  Η πορεία, οι διαδρομές, το είδος της επιστήμης, το τι είναι επιστήμη, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα μιας αυτόνομης και αυθύπαρκτης εξέλιξης. Επηρεάζεται και από έξωθεν αποφάσεις, επιθυμίες και ανάγκες.  

Η Επιστήμη ζει μέσα στο χρόνο και μέσα στο Όλον. Συνυπάρχει με θεωρίες, δοξασίες, πεποιθήσεις, ιδέες, θεολογίες, ιδεολογίες, φιλοσοφίες, πολιτικές, και «προσπαθεί να ξεχωρίσει τι είναι αληθινό και τι όχι». Ακόμα και αν με τη χρήση του Λόγου γίνεται Δόξα Αληθής, δεν παύει να παραμένει μία «δόξα», μία γνώμη. Στη Θεωρία των Πάντων και στις έρευνες του CERN, υπάρχουν ενδείξεις που τείνουν προς την αμφισβήτηση της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας. Η πυρηνική ενέργεια, φυσικό αποτέλεσμα της Θεωρίας του Αϊνστάιν, θα παραμένει και μετά την απόδειξη του όποιου σφάλματος της θεωρίας. Η ύπαρξη της Επιστήμης δεν αποκλείει και δεν στέλνει στο πυρ το εξώτερον την αναπόδεικτη αλήθεια. Δεν μπορεί να αναιρέσει τη φιλοσοφία, την πίστη, τη γνώμη και, εξ ορισμού, δεν θέλει ή δεν πρέπει να θέλει να το κάμει. Είναι αυτόνομη και αυθύπαρκτη, όμως πάντα ενταγμένη μέσα στον Κόσμο.

Επιστήμη θα μπορούσε να είναι και η αναζήτηση, με σκοπό την επικράτηση της Αρμονίας, του Μέτρου, του Λόγου, της Δίκης, της Ομορφιάς, της Ειρηνικής Συνύπαρξης Ανθρώπων και Φύσης, του Κόσμου. Είναι και αυτό μία απόφαση, μία επιλογή, μία αίρεση.

Ελεύθερο – Ανοιχτό Πανεπιστήμιο

Ο όρος «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» είναι δημιούργημα της σκέψης του φιλελεύθερου ρομαντισμού, με σημείο εκκίνησης τον 19^ο αιώνα. Είναι το όραμα ενός «καλύτερου άλλου», μια απόπειρα φυγής από ζοφερή πραγματικότητα. Το «ελεύθερο πανεπιστήμιο» είναι μία δόξα, μία γνώμη που συζητείται και συνήθως δεν γίνεται. Λείπει η απόφαση. Είναι, επιπλέον το μέρος και όχι το Όλον. Το υπόβαθρο, αυτό επί του οποίου ίσταται, έχει, από την «ίδρυση» ή τη νοητική σύλληψη του, σύνορα αποκλεισμού του «ζοφερού ή κακού άλλου», μέσα σε ένα κόσμο αενάως μεταβαλλόμενο.  Από δόξα τείνει να γίνει δόγμα. Από φιλελεύθερο τείνει να γίνει αντιφιλελεύθερο.  Το «ελεύθερο πανεπιστήμιο» είναι μέρος της σύγχυσης, της συνύπαρξης πολλών ρομαντισμών, φιλελεύθερων και αντιφιλελεύθερων. 

Το «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο» δεν μπορεί να γίνει ανοιχτό, επειδή περιορίζεται – ορίζεται- από μία κοινωνία που δεν είναι, δεν μπορεί και δεν αποφάσισε, ακόμα, να είναι «ανοιχτή».

Το «Λαϊκό» Πανεπιστήμιο δεν θα είναι λαϊκό, αν δεν είναι του λαού.

Σήμερα, η Πόλη, ως κοινότητα ανθρώπων-πολιτών, η Πολιτεία, ως θεσμισμένη μορφή της Πόλης, έχει όρια, είναι περίκλειστη και περιχαρακωμένη. Το Πανεπιστήμιο συμβαδίζει, είναι η μοίρα και ο τρόπος της Πόλης. Όσο η κοινότητα είναι έρμαιο της τυραννίας και των αποφάσεων κάποιων λίγων, η ελευθερία, το «λαϊκόν» και η ανοιχτότητα, είναι εντός ενός πλαισίου, που άλλοι ορίζουν και επιτρέπουν. Όλα τα πράγματα, οι πράξεις και οι θεσμοί υπάρχουν, εξελίσσονται, μεταβάλλονται υπό τη σκιά κάποιας απόφασης. Ο κάθε φορά Κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει και ορίζει το πλαίσιο και τους νόμους: Η Κοινότητα, ο Θεσμός, ο Ένας ή οι Λίγοι.

Σήμερα, ο Κυρίαρχος είναι κάποιοι λίγοι. Όσο αυτός αποφασίζει, η «ελεύθερη» και «ανοιχτή» δράση κάποιων άλλων θα έχει ορίζοντα και ελευθερία εντός του πλαισίου και των κανόνων του.

Το Πανεπιστήμιο θα γίνει Ανοιχτό, Λαϊκό και Ελεύθερο ως εκεί που μπορεί να φτάσει ο νους του ανθρώπου κι όχι ως εκεί που του επιτρέπουν οι αποφάσεις άλλων,  όταν οι ιδρυτές και οι στυλοβάτες του αποφασίσουν πως θέλουν ανοιχτή και ελεύθερη πολιτεία, δηλ. Δημοκρατική Πολιτεία. Όταν το επιμέρους στοχεύει, διεκδικεί και θέλει να γίνει το όλον, το Πανεπιστήμιο γίνεται εργαλείο και ανάγκη των συλλογικά δρώντων ανθρώπων, για ελευθερία, ατομική, κοινωνική και πολιτική. .Και το όνομα αυτού: Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο.

Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο – Ποιος αποφασίζει;

Ζούμε σε Εποχή Ολιγαρχίας, σε εποχή που αποφασίζουν κάποιοι Λίγοι, κάτοχοι του δικαιώματος της απόφασης.  Ο λόγος και η πράξη του σήμερα περιορίζονται από την ιστορική στιγμή και το παρελθόν της και τις συνθήκες που γεννούν για τον παρόντα και μέλλοντα βίο της ανθρωπότητας και των μερών της. Γενικό και ενοποιητικό χαρακτηριστικό της εποχής δεν είναι το σύστημα, οι πολιτικές, οι ιδέες, οι επιστήμες ή ιδεολογίες και οι πίστεις. Όλα αποτελούν χρηστικά αντικείμενα στα χέρια του Κυρίαρχου να αποφασίζει και να ορίζει τι είναι ορθό, λάθος, κρίση ή έκτακτη ανάγκη. Και ο Κυρίαρχος είναι κάποιοι λίγοι. Το παγκόσμια κοινό χαρακτηριστικό είναι η Ολιγαρχία στη λήψη των αποφάσεων, σε όλες τις παραλλαγές της.

Η απάντηση είναι Δημοκρατία, σ’ όποια παραλλαγή επιλέγει, κάθε φορά και σε κάθε τόπο, ο εν ελευθερία ζων πολίτης, με όποια γνώση διαθέτει. Η Δημοκρατία περιγράφεται, ως ο θεσμοθετημένη ελευθερία κοινότητας ανθρώπων να ορίζουν τις ζωές τους, ατομικά και συλλογικά, και να αποφασίζουν για τους νόμους που διέπουν τις μεταξύ τους σχέσεις. Το περιεχόμενο της Δημοκρατίας δεν προ-περιγράφεται, δεν προ- απαιτείται, είναι προϊόν απροσδόκητο, θαυμαστό, απρόβλεπτο, θετικά ή αρνητικά για τους πολλούς που αποφασίζουν. Είναι ό,τι προκύψει από την ελεύθερη βούληση ανθρώπων, μετά λόγου, πίστεως, αγάπης ή έχθρας. Δεν περιορίζεται από προκατασκευασμένους κανόνες ομάδας ή ατόμων. Είναι η καλή ή κακή απόφαση των πολλών είτε για όλους, είτε για τους πολλούς, αλλά πάντα η απόφαση των πολλών. Και είναι θέμα της πλειοψηφίας, της πάντα μεταβαλλόμενης, αν θα γίνει απόφαση πλειονότητας σε βάρος της μειοψηφίας που καθίσταται μειονότητα. Είναι θέμα πολιτισμού, λέξη όμοιας ρίζας με αυτήν της πολιτικής. Όπου Πολιτική είναι Πράξη Πολιτών, πράξη του Όλου.  

Ένα Πανεπιστήμιο για να δώσει τα απαιτούμενα γνωστικά εργαλεία στους πολλούς, ώστε να αποφασίζουν μετά λόγου γνώσεως, πρέπει να είναι Δημοκρατικό, να ανήκει στον Δήμο, στο Λαό, στο Όλον. Κι ότι προκύψει.

Το Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο είναι Επιλογή. Είναι Απόφαση, ενίοτε ολίγων, που πρέπει να τείνει να γίνει απόφαση, έργο και εργαλείο των πολλών. Δεν υπαγορεύεται από φυσικούς, κοινωνικούς ή επιστημονικούς νόμους. Είναι δημιούργημα της σκέψης της φαντασίας, της επινόησης της κοινωνίας ή μέρους αυτής, σε δεδομένη ιστορική στιγμή και πρέπει, αυθαίρετα και από ανάγκη, να υπηρετεί το συμφέρον των πολλών, ως ότου αυτοί καταστούν οι Κυρίαρχοι στη λήψη αποφάσεων.

Η Νόηση

Όλα όσα περιγράφουν - ορίζουν τον Κόσμο ή όσα εδώ ή αλλού γράφονται, λέγονται και γίνονται είναι προϊόν της Νόησης, ελεύθερης ή καθοδηγούμενης ή, σε τελευταία ανάλυση, επηρεασμένης και υπαγορευμένης από επιθυμίες και ανάγκες. Η Γνώση, η Φαντασία, η Πίστη, η Ιδέα, η Απόφαση, …, είναι παιδιά της ανθρώπινης Νόησης. Νόηση είναι ο Θεός, ο τα πάντα πληρών.  

Η Νόηση, η Σκέψη, η Διάνοια, η Ενόραση, η Δημιουργικότητα, η Επινόηση είναι παραγωγή – λειτουργία του ανθρώπινου Νου και μπορεί να μην είναι ύλη, μπορεί, όμως,  να καλλιεργηθεί, να λάβει μορφή και να μορφώσει. .   

Αντικείμενο, σκοπός και εργαλείο του Δημοκρατικού Πανεπιστήμιου είναι η καλλιέργεια της λειτουργίας της Νόησης για όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους, ώστε η Δημοκρατία τους να μπορεί να λειτουργήσει τείνουσα στην επίτευξη του Άριστου.

Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο και δημοκρατική κοινότητα ανθρώπων

Το Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο είναι Δημοκρατικό και Αριστοκρατικό εργαλείο παραγωγής ανθρώπων – ηγετών. Τόσων πολλών, που να μη χρειάζονται ηγέτες, που, από σπανιότητα και έλλειψη άλλου, θα μετατρέπονται σε ολιγαρχικούς Κυρίαρχους στους τόπους συνάντησης της δημοκρατίας..  Η Δημοκρατική Πολιτεία είναι το πλέον Αριστοκρατικό Πολίτευμα. Μαθηματικά και στατιστικά, δηλαδή επιστημονικά και τεκμηριωμένα, έχει τις περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσει σε αποφάσεις υπέρ των πολλών, εάν όχι όλων. Όπου ο όρος «υπέρ των πολλών ή όλων» σημαίνει «υπέρ της επιθυμίας και της ανάγκης, ατομικής και συλλογικής, των ανθρώπων που συναποτελούν την Κοινότητα». Πρώτα υπέρ των πολλών και πάντα να τείνει προς το Όλον. Και είναι αυτό μία ακόμα διαπιστωμένη, ζητούμενη ή επιθυμητή απόφαση – επιλογή, ανάμεσα σε πολλές άλλες δυνατότητες επιλογής.

Η Δημοκρατική Πολιτεία είναι βαθύτατα ατομικιστική και πλουραλιστική. Δεν φοβάται να δώσει χώρο στους Άριστους, γιατί κρατά στα χέρια της το κλειδί του εξοστρακισμού και της ανάκλησης.

Το Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο είναι ένα πανεπιστήμιο χωρίς καθηγητές και μαθητές. Ένα Πανεπιστήμιο που ξέρει να διδάσκει και να διδάσκεται. Το Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο θα παράγει τόσους πολλούς δασκάλους, που δεν θα χρειάζονται δάσκαλοι. Και τα βιβλία του θα γράφονται από την Κοινότητα, κατ’ ανάθεση δημοκρατική και ανακλητή, επώνυμη, ανώνυμη, ατομική ή συλλογική.  Τα βιβλία θα είναι ανοιχτά, δείγμα μιας αενάως μεταβαλλόμενης σκέψης, μικροί σταθμοί και στάσεις στην περιπέτεια του ανθρώπου να γνωρίσει εαυτόν και κόσμο.   

Οι κοινές ρίζες της Πολιτικής και της Επιστήμης

Ας πάμε εκεί που γεννήθηκε η Πολιτική και η Πόλη, εκεί που γεννήθηκαν οι ορισμοί του δυτικού «πολιτισμού»:  

Ἐπειδὴ πᾶσαν πόλιν ὁρῶμεν κοινωνίαν τινὰ οὖσαν καὶ πᾶσαν κοινωνίαν ἀγαθοῦ τινος ἕνεκεν συνεστηκυῖαν (τοῦ γὰρ εἶναι δοκοῦντος ἀγαθοῦ χάριν πάντα πράττουσι πάντες), δῆλον ὡς πᾶσαι μὲν ἀγαθοῦ τινος στοχάζονται, μάλιστα δὲ (στοχάζεται)καὶ τοῦ κυριωτάτου πάντων ἡ πασῶν κυριωτάτη καὶ πάσας περιέχουσα τὰς ἄλλας. αὕτη δ’ ἐστὶν ἡ καλουμένη πόλις καὶ ἡ κοινωνία ἡ πολιτική.

Μετάφραση:

Επειδή βλέπουμε ότι κάθε πόλη είναι μια μορφή κοινωνικής συνύπαρξης και κάθε κοινότητα έχει συσταθεί για την επίτευξη κάποιου αγαθού (ό,τι κάνουν πράγματι οι άνθρωποι το κάνουν για να πετύχουν κάτι που θεωρούν καλό), είναι φανερό ότι όλες τους (οι πόλεις) επιδιώκουν κάποιο αγαθό – και φυσικά επιδιώκει το ανώτερο απ’ όλα τα αγαθά αυτή που είναι ανώτερη απ’ όλες και κλείνει μέσα της όλες τις άλλες. Αυτή είναι η λεγόμενη πόλη ή η πολιτική κοινωνία.» (Αριστοτέλους, «Πολιτικά»)

 

 Σκοπός του Δημοκρατικού Πανεπιστήμιου είναι ο ίδιος ο σκοπός ίδρυσης της «λεγόμενης Πόλης ή πολιτικής κοινωνίας», αυτού που σήμερα λέμε Κοινωνία Πολιτών:Το συλλογικό Καλό.  Του καθένα χωριστά και όλων. Ορθό είναι το Πανεπιστήμιο που υπηρετεί το  κοινό αγαθό.

Σύμφωνα με τον φιλόσοφο, όσα πολιτεύματα αποσκοπούν στο κοινό συμφέρον είναι ορθά, ενώ όσα εξυπηρετούν αποκλειστικά το συμφέρον των αρχόντων ανήκουν στις παρεκκλίσεις των ορθών πολιτευμάτων. 

ὅταν μὲν ὁ εἷς ἢ οἱ ὀλίγοι ἢ οἱ πολλοὶ πρὸς τὸ κοινὸν συμφέρον ἄρχωσι, ταύτας μὲν ὀρθὰς ἀναγκαῖον εἶναι τὰς πολιτείας,

Για μας, όπως και για τους αρχαίους, καλό πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο των κοινών, τόσο ως περιουσία όσο και ως σκοπός. Αυτό που ανήκει σε όλους και υπηρετεί όλους. Το Πανεπιστήμιο που ανήκει στον δήμο.

. Ἐπεὶ δ’ ἐν πάσαις μὲν ταῖς ἐπιστήμαις καὶ τέχναις ἀγαθὸν τὸ τέλος, μέγιστον δὲ καὶ μάλιστα ἐν τῇ κυριωτάτῃ πασῶν, αὕτη δ’ ἐστὶν ἡ πολιτικὴ δύναμις, ἔστι δὲ πολιτικὸν ἀγαθὸν τὸ δίκαιον, τοῦτο δ’ ἐστὶ τὸ κοινῇ συμφέρον

Μετάφραση:

Πασών των επιστημών και των τεχνών τελικός σκοπός είναι το αγαθόν, το μέγιστον δε ο τελικός σκοπός της κυριωτάτης πασών• αύτη δε είναι η πολιτική επιστήμη και τέχνη• πολιτικόν δε αγαθόν είναι το δίκαιον, και τούτο πάλιν το κοινό συμφέρον.  (Αριστοτέλης)

Και, χωρίς να αμφισβητήσουμε τη μετάφραση του καλού μεταφραστή και φιλόσοφου Παναγή Λεκατσά, η φράση στο πρωτότυπο είναι «κυριωτάτῃ πασῶν, αὕτη δ’ ἐστὶν ἡ πολιτικὴ δύναμις». Η Πολιτική δύναμη, η δύναμη των πολιτών είναι η κυριωτάτη των Επιστημών και των Τεχνών.

 

Το Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο ασχολείται με την «κυριωτάτη» των Επιστημών και των Τεχνών και κάτι περισσότερο: Είναι δημιούργημα αυτής της κυριωτάτης δύναμης. Και φιλοκαλώντας μετ’ ευτελείας, θα ήθελε να είναι συντελεστής για ακόμα μεγαλύτερη δύναμη πολιτών. 

Για τον Αριστοτέλη το άριστο πολίτευμα έχει ως προϋπόθεση την κατάλληλη παιδεία, αυτή που ταιριάζει στην πόλη και το πολίτευμα. Η αγωγή διαμορφώνει ελεύθερους πολίτες. Σύμφωνα με τον φιλόσοφο, η παραμέληση της αγωγής των πολιτών βλάπτει το ίδιο το πολίτευμα· επίσης, είναι αναγκαία η κοινή διαπαιδαγώγηση σε όλους τους πολίτες από τη στιγμή που και οι στόχοι της πόλης είναι κοινοί.

Για όσους πιστεύουν ότι το άριστο πολίτευμα είναι αυτό που ζούμε σήμερα, ας σταματήσουν εδώ την ανάγνωση.

Το σημερινό πολίτευμα δεν φαίνεται να μοιάζει με αυτό που όρισαν οι ιδρυτές της πολιτικής επιστήμης, ως ορθό και δίκαιο πολίτευμα. Ως εκ τούτου, δεν ενδιαφέρεται και για τη βασική προϋπόθεση του ορθού πολιτεύματος που είναι η κοινή διαπαιδαγώγηση των νέων.

Μιλώντας για Πανεπιστήμιο, μιλάμε για την κοινή διαπαιδαγώγηση μιας Πολιτείας που ενδιαφέρεται για το κοινό καλό.   

Οι άνθρωποι ―ο καθένας ως άτομο αλλά και όλοι μαζί ως κοινότητα― έχουν, σχεδόν όλοι τους, κάποιον σκοπό, που θέλοντας να τον πραγματοποιήσουν επιλέγουν ή αποφεύγουν ορισμένα πράγματα. Για να το πούμε με δυο λόγια, ο σκοπός αυτός είναι η ευδαιμονία και τα μέρη της. (Αριστοτέλης)

Το μόνο πολίτευμα που μπορεί να ενώσει το ατομικό και συλλογικό αγαθό είναι η δημοκρατία. Σε ένα κόσμο που παραδέρνει ανάμεσα σε ατομικιστικές και κοινωνιστικές φιλοσοφίες, φαντάζει παράξενο ότι υπήρχε ένα πολίτευμα που έλυνε ψεύτικες αντιθέσεις.

Ας δεχτούμε λοιπόν ότι η ευδαιμονία είναι η συνδυασμένη με την αρετή ευτυχία, ή η αυτάρκεια στη ζωή, ή η πιο ευχάριστη, συνδυασμένη με ασφάλεια, ζωή, ή η αφθονία κτημάτων και προσωπικού συνδυασμένη με την ικανότητα να τα προστατεύει και να τα χρησιμοποιεί: όλοι σχεδόν οι άνθρωποι συμφωνούν ότι η ευδαιμονία είναι ένα ή περισσότερα από αυτά τα πράγματα.

Αν λοιπόν η ευδαιμονία είναι κάτι τέτοιο, δεν μπορεί παρά μέρη της να είναι η ευγένεια της καταγωγής, ο μεγάλος αριθμός φίλων, οι καλοί φίλοι, ο πλούτος, τα καλά παιδιά, τα πολλά παιδιά, τα καλά γηρατειά· επίσης τα σωματικά χαρίσματα (π.χ. υγεία, ομορφιά, δύναμη, παράστημα, αθλητικές επιδόσεις), το καλό όνομα, οι τιμές, η καλή τύχη, η αρετή [ή και τα μέρη της: φρόνηση, ανδρεία, δικαιοσύνη, εγκράτεια]. Πραγματικά, τότε μόνο θα μπορούσε κανείς να είναι απολύτως αυτάρκης, αν διέθετε και τα εσωτερικά και τα εξωτερικά αγαθά ― άλλα, βέβαια, πέρα από αυτά δεν υπάρχουν. 

(Αριστοτέλης)

Ο Αριστοτέλης δεν δίνει τον ορισμό και το σκοπό μιας ιδανικής πολιτείας. Περιγράφει αυτό που βλέπει στην εποχή του. Και δίνει ορισμούς που συμβαδίζουν με την υπάρχουσα πραγματικότητα. Κι αν διαβάσει κανείς τον Επιτάφιο του Θουκυδίδη, θα δει τα εφαρμοσμένα θαυμαστά πράγματα ενός Πολιτεύματος που λεγόταν Δημοκρατία, αλλά και τον τρόπο που έφτασαν ως εκεί:

…Έχουμε δηλαδή πολίτευμα, το οποίο δεν αντιγράφει τους νόμους άλλων, μάλλον δε εμείς οι ίδιοι είμαστε υπόδειγμα σε μερικούς παρά μιμούμαστε άλλους.Και ονομάζεται μεν δημοκρατία, γιατί η διοίκηση είναι στα χέρια των πολλών και όχι των ολίγων. Όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα έναντι δε των νόμων στις ιδιωτικές τους διαφορές, ενώ ως προς την θέση τους στον δημόσιο βίο κάθε ένας, ανάλογα με την επίδοση σε κάποιο τομέα, προτιμάται για ένα από τα δημόσια αξιώματα, και όχι από την πολιτική του παράταξη όσο από την αρετή του, ούτε εξαιτίας της φτώχειας, ενώ έχει την ικανότητα να παράσχει κάποια υπηρεσία στην πατρίδα του, εμποδίζεται από το γεγονός ότι είναι άγνωστος. Ζούμε ελεύθερα, και ως πολίτες στον δημόσιο βίο και ως άτομα στον ιδιωτικό, στις επιδιώξεις μας της καθημερινής ζωής, κατά τις οποίες δεν κοιτάμε ο ένας στον άλλον με καχυποψία, δεν θυμώνουμε με τον γείτονά μας, όταν κάνει σύμφωνα με την ευχαρίστησή του, ούτε παίρνουμε μια φυσιογνωμία σκυθρωπή, η οποία μπορεί να μην βλάπτει τον άλλο, πάντως όμως είναι δυσάρεστη. Ενώ δε στην ιδιωτική μας ζωή συναναστρεφόμαστε χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον, στην δημόσιά μας ζωή από σεβασμό προ πάντων δεν παραβαίνουμε τους νόμους, υπακούμε σε όσους κάθε φορά έχουν τα αξιώματα και στους νόμους, και περισσότερο σε εκείνους από τους νόμους, που έχουν θεσπιστεί για ωφέλεια των αδικούμενων, και σε άλλους, οι οποίοι αν και άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει πανθομολογούμενη ντροπή….

Υπερέχουμε δε από τους αντιπάλους μας και στην πολεμική προετοιμασία κατά τα εξής: Την πόλη μας την παρέχουμε ανοιχτή, και ποτέ δεν αποκλείουμε κανέναν διώχνοντας τους ξένους από οποιοδήποτε μάθημα ή θέαμα, από το οποίο, αν δεν το κρατήσουμε μυστικό και το δει κανείς από τους εχθρούς μας, είναι δυνατόν να ωφεληθεί, γιατί πιστεύουμε όχι τόσο στις προετοιμασίες και τα στρατηγήματα όσο στην έμφυτη γενναιότητά μας στα έργα. Στο ζήτημα δε πάλι της αγωγής, ενώ εκείνοι υποβάλλονται από την νεαρή τους ηλικία σε επίπονη άσκηση, με την οποία επιδιώκουν να γίνουν γενναίοι, εμείς ζούμε με όλες τις ανέσεις και όμως είμαστε εξ ίσου πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε τους ίδιους μεγάλους κινδύνους…

Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ' εὐτελείας καὶφιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας·

 πλούτῳ  τε ἔργου μᾶλλον καιρῷ ἢ λόγου κόμπῳ  χρώμεθα, καὶ τὸ πένεσθαι 

οὐχ ὁμολογεῖν τινὶ αἰσχρόν,  ἀλλὰ μὴ διαφεύγειν ἔργῳ αἴσχιον.

Γιατί αγαπούμε το ωραίο με απλότητα, και αγαπούμε τη σοφία χωρίς μαλθακότητα. Μεταχειριζόμαστε τον πλούτο περισσότερο σαν μια ευκαιρία έργων παρά σαν αφορμή κομπορρημοσύνης, το να ομολογεί δε κανείς την φτώχεια του δεν είναι ντροπή, είναι όμως αισχρότερο να μην προσπαθεί να την αποφύγει με την εργασία. Επί πλέον, οι ίδιοι εμείς είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και ενώ ασχολούμαστε με διαφορετικά επαγγέλματα κατέχουμε καλά τα πολιτικά ζητήματα. Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που αυτόν που δε μετέχει στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι που ή κρίνουμε ή διαμορφώνουμε σωστές γνώμες για τα πράγματα, γιατί δεν θεωρούμε τους λόγους εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε εμπόδιο να μην έχουμε κατατοπισθεί προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά. Γιατί υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι τολμούμε να υπολογίσουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε…

 

Τι δεν καταλάβαμε από τα λόγια των αρχαίων ημών προγόνων και βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση;

 Από εμπειρία και γνώση, λοιπόν, και όχι από ορισμό ή εκ φύσεως ή δογματικά: Δημοκρατία, μακράν το άριστο πολίτευμα.

 Είναι το απόφθεγμα, το καταστάλαγμα όσων ο απλός και ο σοφός έχει ζήσει ή έχει μάθει. Αρκεί να προσπαθεί να αφαιρεί από την πραγματικότητα τις ιδεολογικές και θεωρητικές κατασκευές που τη συσκοτίζουν και την παρουσιάζουν, αν όχι όμορφη, ως τη μόνη λύση.

 

Κι αν «όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει»,  σίγουρα, θα ξημερώσει. Σήμερα, ζούμε μια διαρκή νύχτα, με το φωτεινό αύριο να είναι υπόσχεση μηδέποτε πραγματοποιούμενη. 

Ο μόνος που μπορεί να βρει λύσεις κοινού συμφέροντος είναι ο λαός, με όσο γίνεται περισσότερες γνώσεις και ικανότητα καλών κ’ αγαθών σκέψεων.

Η έννοια της «προόδου» εισήχθη στην Νεωτερική αριστεροδεξιά Πολιτική «Επιστήμη»  από τον κόσμο των φυσικών επιστημών και τεχνολογικών επιτευγμάτων. Κάποιες φορές, όμως, η επίσημη και κυρίαρχη «Επιστήμη» είναι Οπισθοδρόμηση. Και στον κόσμο της Πολιτικής Επιστήμης, η οπισθοδρόμηση είναι εμφανής. Έτσι, ο επιστήμων λαός, ο λαός που θέλει να γίνει Αυτοκράτωρ, είναι αναγκασμένος να τρέξει πίσω στο χρόνο, στις πηγές της Πολιτικής, του Πολιτισμού, της Φιλοσοφίας και της Επιστήμης, για να πιάσει το κομμένο νήμα της ευδαίμονος ζωής  και να το ενώσει με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, για να βρει τον δικό του νέο τρόπο.

Η έννοια της «προόδου» «εισήχθη» στην καθολική ζωή μας, στην Πολιτική ζωή μας (στη ζωή μας ως πολιτών), γιατί κάποιοι κυρίαρχοι «λησμόνησαν» ότι η Πολιτική είναι η Επιστήμη των Επιστημών και μόνον να εξάγει πρέπει. Να δίνει εντολές, να υπαγορεύει θέληση και επιθυμίες, να απαιτεί ικανοποίηση ατομικών και συλλογικών αναγκών. Ήταν η «στιγμή» που η πολιτική ζωή έγινε «υπήκοη» ζωή, υπάκουη σε «προοδευτικούς» μύθους, θρησκείες και ιδεολογίες, σε συντηρητικούς κανόνες μιας καθεστηκυίας Ολιγαρχική, Αυταρχικής και ενίοτε Μοναρχικής και δικτατορικής τάξης πραγμάτων.

Απέναντι στις Αυτοκρατορίες των ιδιοκτητών του χρήματος, των δανειστών χρήματος για δανεική ζωή, ας υψώσουμε το ανάχωμα της Αυτοκρατορίας του Λαού, την Αυτοκρατορική Ζωή μας… με τρόπο Επιστημονικό.

η λέξη κρίση (< κρίνω) έφυγε από μάς ως «νοητική διεργασία που καταλήγει σε εκτιμήσεις, σκέψεις και αποφάσεις» αλλά και ως «κακή κατάσταση για νόσους» (κρίσιμη) και μάς γύρισε πίσω ως «κακή έκβαση στα οικονομικά». Το δάνειο, ο οικονομικός μας εφιάλτης, ανάγεται στο ρήμα δίδω (αρχ. δίδωμι), ξεκινώντας από τη λέξη δάνος (το), μια λέξη που –κατά τραγική ειρωνεία– σήμαινε «το δώρο»!» (Μπαμπινιώτης)

Δεν χρωστάμε, παρ’ εκτός στον εαυτό μας, στους ανθρώπους που μας γέννησαν και στα παιδιά που θ’ αφήσουμε πίσω μας φεύγοντας.   

Θέλουμε δηλαδή Πανεπιστήμιο, το οποίο δεν αντιγράφει τους νόμους άλλων, μάλλον δε εμείς οι ίδιοι θα είμαστε υπόδειγμα σε μερικούς παρά θα μιμούμαστε άλλους.

Διότι το να είσαι φτωχός δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι το να μη θέλεις να βγεις από τη φτώχια σου.

ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ . Λόγος 1^ος:

Το Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο δημιουργεί και διαδίδει αληθινή Επιστήμη

Το Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο δεν διδάσκει, δεν διαδίδει έτοιμες και προκατασκευασμένες συνταγές. Είναι Ριζοσπαστικό και Παραδοσιακό. Στηρίζεται στα παραδομένα και αμφισβητεί αυτά. Το Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο παράγει και διαδίδει Επιστήμη και Γνώση, δημιουργεί νέες επιστήμες και νέα γνώση, μεταβάλλει και αποκόπτει το περιττό και το άχρηστο και κρατά το αληθές και το χρήσιμο για τους πολλούς. Υπηρετεί την Παν-Ανθρώπινη Παν-Επιστήμη.

Ο Πλάτων θαυμάζει «τους οικοδόµους, τους ναυπηγούς, τους άλλους πάντας δηµιουργούς, ως εις τάξιν, τινα έκαστος έκαστον τίθησιν ό άν τιθή, έως άν το άπαν συστήσηται τεταγµένον τε και κεκοσµηµένον πράγµα». 

Ο Πλάτων, ξανά:

«οίαν πασών Τεχνών άν τις Αριθµητικήν χωρίζει και Μετρητικήν και Στατικήν, φαύλον το καταλειπόµενον εκάστης άν γίγνοιτο».

Η επικρατούσα διάκριση των επιστημών δεν είναι πάντα επιστημονική.

 

Ο Αριστοτέλης που πιστεύει ότι οι δούλοι, από τη φύση τους, δεν είναι άνθρωποιγράφει στην πρώτη φράση του βιβλίου «Τα Μηχανικά»:

 «Θαυµάζεται όσα γίνεται δια τέχνην προς το συµφέρον τοις ανθρώποις».

 Για να κορυφώσει τη σκέψη του:

«Ει γάρ ηδύνατο έκαστον των οργάνων (κελευσθέν ή προαισθανόµενον) αποτελείν το αυτού έργον, ουδέν αν έδει ούτε τοις αρχιτέκτοσιν υπηρετών, ούτε τοις δεσπόταις δούλων»!

 

Το όραμα του Αριστοτέλη «όταν οι μηχανές θα επιτελούν το έργο μόνες τους οι αρχιτεχνίτες δεν θα χρειάζονται υπηρέτες και οι δεσπότες δούλους», δεν ήρθε, γιατί η Επιστήμη, η Γνώση, η Τεχνική, η Τεχνολογία και οι Μηχανές είναι ιδιοκτησία κάποιων λίγων. Και τα σημερινά Πανεπιστήμια, κρατικά και ιδιωτικά, υπηρετούν την Επιστήμη που εξυπηρετεί το συμφέρον των Ολίγων και όχι των Ανθρώπων.

 Ιδού ο πρώτος λόγος που το δυτικό πανεπιστήμιο δεν μπορεί να είναι ποτέ καλύτερο από το Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο.

Λόγος 2^ος :

Είναι η ώρα της συντεταγμένης ανατροπής της Ολιγαρχίας

 Το κράτος θέλει η διδασκαλία της γνώσης στην Ελλάδα να παραμένει παραρτηματική της γνώσης που προσφέρει ο «πολιτισμός» της δύσης. Και υπάρχει σκοπός: Για να παραμείνει η Ελλάδα, αλλά και πολλές άλλες χώρες, ένα παράρτημα των κυρίαρχων της δύσης, οικονομικό, πολιτισμικό, γνωστικό και, τελικά, εθνικό.

Πλησιάζει η ώρα του τέλους των κρατών, ως πολιτειακή θέσμιση εθνικών ή πολυεθνικών συλλογικοτήτων. Μετά την απώλεια της γνώσης, της επιστήμης, της τεχνολογίας, της αυτοσυνείδησης και της ταυτότητας των ανθρώπων, έρχεται η σειρά των εθνικών συνόρων, έρχεται το τέλος της υπόστασης των εθνών. Και αυτό το τέλος έρχονται να υπογράψουν όλοι αυτοί που γαλουχήθηκαν και προπαγάνδισαν, για χρόνια, τον εθνικισμό. Με τη συνυπογραφή των «αντιεθνικιστών» και λοιπών πολιτισμικά και οικονομικά φιλελεύθερων.

Τα μη βιώσιμα, λόγω χρέους, κράτη θα οδηγηθούν στη χωματερή μιας Ομοσπονδίας υπερχρεωμένων κρατών και λαών, υπό την ηγεμονία των δανειστών – τραπεζιτών.

Αυτό είναι το νόημα της φράσης του τοποτηρητή Σαμαρά προς τον Ολάντ: «ευρωπαϊκές πλουτοπαραγωγικές πηγές», του Νταβούντογλου προς τον Μεϊμαράκη «ελεύθερο Αιγαίο», των ΓΑΠ και Βενιζέλου «παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση». Εκεί αποσκοπεί και ο «Ευρωπαϊκός Οδικός Χάρτης Ενεργειακών Κοιτασμάτων» της «ελληνίδας» ευρωβουλευτού κ. Ν.Τζαβέλα. Εκεί μας στέλνει και η απαλλοτρίωση καταθέσεων στην Κύπρο. Εκεί οδηγεί η απαλλοτρίωση περιουσιών και ζωών και η μετατροπή του χρήματος από μέσο συναλλαγών σε σχέση οφειλέτη και δανειστή.

 Εκεί θα πάνε όσοι δεν αντιστέκονται: Φιλοξενούμενοι σκλάβοι σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, δίχως όνομα, δίχως πατρίδα, δίχως περιουσία, δίχως αξιοπρέπεια, δίχως παρόν, μέλλον και ζωή.

Η Αυτοκρατορία φτιάχνει το παρόν και το μέλλον μας με τα δικά της μέτρα και σταθμά.

Εμείς, ας περάσουμε τη ζωή, το παρόν και το μέλλον, τις τύχες και τις ευτυχίες μας, στα δικά μας χέρια. 

Μέσα σε αυτές τις ιστορικές συνθήκες, κάτω από τέτοιες προθέσεις, καλούμαστε, από συνείδηση και αγάπη του ενός προς τον άλλο, να ιδρύσουμε ένα Πανεπιστήμιο, το οποίο θα συνδημιουργεί Επιστήμη και θα οπλίζει ανθρώπους που θα μπορούν να αναστρέψουν τις επιλογές των λίγων. Θα δημιουργεί τόση πολύ Επιστήμη και τόσους πολλούς «ειδικούς» και ηγέτες, που οι εξειδικευμένοι στη διαφθορά και την υποδούλωση ηγέτες θα πάψουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Οι απάνθρωπες επιλογές τους θα ηττηθούν και το φως της γνώσης, της επιστήμης, της τέχνης και της τεχνολογίας, υπηρετώντας επιθυμίες και ανάγκες των πολλών και των αποκάτω, θα λάμψει. Το πλήθος των αρίστων δεν θα είναι είδος εν ανεπαρκεία και υπό εξαφάνιση, αλλά ιδιότητα όσο γίνεται περισσότερων πολιτών. Κυρίαρχος, Αυτόνομος, Αυτόδικος και Αυτοτελής θα είναι ο λαός. Θα ορίζει τους Νόμους του, θα επιλέγει τους δικαστές του και θα δίνει εντολές εκτέλεσης των αποφάσεων στους άριστους και σε κάθε στιγμή ανακλητούς εντολοδόχους και όχι σε λακέδες υπουργούς των Κυρίαρχων. Αυτός θα αποφασίζει για το τι είναι κρίση, έκτακτη ανάγκη, έννομη τάξη και ξέροντας από μοιρασιά, θα μοιράζει δίκαια τα πλούτη που παράγει η φύση και η εργασία. Με τον λιγότερο δυνατό κόπο και τη μεγαλύτερη δυνατή ευχαρίστηση, γιατί οι μηχανές «θα δουλεύουν μόνες τους» και για μας. 

Λόγος 3^ος, 4^ος… Λόγος^{νιοστός}:

Πολιτική είναι η Επιστήμη των Επιστημών

Για να κλείσουμε το θέμα Πολίτης – Επιστήμη - Πανεπιστήμιο:

Για τον Αριστοτέλη,η Πολιτική (με την πρωταρχική σημασία: πράξη πολιτών)είναι η Τέχνη των Τεχνών, η Επιστήμη των Επιστημών. Η Πολιτική, ως Πράξη Πολιτών, δεν ζει στο περιθώριο της Επιστήμης, δεν διασταυρώνεται μαζί της, κάπου – κάπου. Η Πολιτική είναι «Η»Επιστήμη. Η καθολική διδακτέα ύλη, ο καθολικός σκοπός, η απόλυτη Αλήθεια, η Επιστήμη των Επιστημών, η Παν-Επιστήμη του Δημοκρατικού Πανεπιστήμιου  είναι ο Άνθρωπος και οι κορυφαίες και κυριαρχικές πολιτικές του δράσεις, σε όλες τις μορφές της.

Σε όλες τις ερωτήσεις, η απάντηση είναι ο Άνθρωπος.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε το καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου, γιατί δεν έχουμε να λογοδοτήσουμε σε άλλον, παρ’ εκτός στον ατομικό και συλλογικό εαυτό μας. Στη συνείδηση μας και στην κοινότητα μέσα στην οποία ζούμε και μέρος αυτής είμαστε. Μια κοινότητα που ξεκινά από τη γειτονιά και το χωριό, τείνει προς την Οικουμένη και απευθύνεται στην Ανθρωπότητα.

 

Μπορούμε να φτιάξουμε το καλύτερο Πανεπιστήμιο του κόσμου, γιατί θα έχει για αντικείμενο και υποκείμενο την ελεύθερη Νόηση και Επινόηση πολλών ανθρώπων και θα υπηρετεί την ευχαρίστηση της κοινωνίας των πολιτών. Τα άλλα Πανεπιστήμια, υπηρετώντας τα συμφέροντα των λίγων, συγχέουν την επιστήμη με την ιδεολογία και το μύθευμα. Και η τεχνική και λοιπές εφαρμοσμένες επιστήμες που παράγουν είναι περιορισμένες και προσανατολισμένες στην εξυπηρέτηση του κέρδους κάποιων λίγων.

 Ο κόσμος της δικής μας επιστήμης και του δικού μας Πανεπιστήμιου είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερος από τον μικρόκοσμο των ιδιοκτητών του χρήματος.

Μας παίρνουν το ΤΕΙ; Μικρό το κακό, όσο και ο πολιτικός τάφος που θα μπούνε μέσα.

Στη θέση του, φτιάχνουμε Πανεπιστήμιο.

Η υλοποίηση και η αποτελεσματικότητα βρίσκεται στα χέρια μας, όπως και οι ζωές μας.  Αρκεί να θέλουμε.

Επιστήμη είναι η Πολιτική των Πολιτών.

            Είμαστε το παρόν της συμφοράς και της παράδοσης στα χέρια άλλων.

Ας γίνουμε το μέλλον του- επιστημονικά αποδεδειγμένου- ωραίου παρελθόντος μας.

Ας γίνουμε το μαχητικό και γοητευτικό παρελθόν ενός όμορφου μέλλοντος. 

 

Είμαστε η συνέχεια της Μεγάλης Ενότητας και της Μεγάλης Δύναμης των «αγανακτισμένων», θυμωμένων και εξεγερμένων Πολιτών του 2011. Συνεχίζουμε με φρόνηση και νηφαλιότητα.